تعداد کل بازدید :
106474
بازدید امروز : 117
بازدید دیروز : 1
لحظه
نویسنده:
میثم مهربانی
::: شنبه 86/9/17::: ساعت 4:33 عصر
ساقی خلوت نشین شام تارم
سیم بر، سیمینه رو ، سنبل عذارم
آفتاب روز و شب ، آئینه‌بندان صداقت
آخرین دور قدح ، ای مستی بعد از خمارم
ریزش باران رحمت ، رویش تاک محبت
روح و ریحان لطافت، رشته صبر و قرارم
اشک غربت ، آه حسرت ، آه از این امید رجعت
آتشی زد رفتنت بر بند بند پود و تارم
چهره‌ات را کنده‌ام با ناخن غم بر رخ دل
چاک چاک است این دل از آن کندن فرهادوارم
هستی‌ام را سوختم تا برفروزم راه، زیرا
هست امیدم که می‌آیی! عبس امیدوارم
کوچه‌ها در انتظارند ، ابرها هم اشکبارند
کاش می‌آمد ولی بیهوده است این انتظارم
ریخت جامم ، سوخت جانم ، رفته از هر یاد نامم
راه می‌خواند مرا، زین کن سمند راهوارم
دشت را گو سینه بگشا، کوه را هم گو فرودآ
داستان رفتن است این، سطری از نو می‌نگارم <>
یار را گو مهربان تر، اشک غم پرکن به ساغر
یک دو جامم ده فزون تر، تا که بیخ غم درآرم
برد از کف عقل و دینم، کرد در می آستینم
بادهای در داد و آتش زد حصار اعتبارم
از که نالم وز چه سوزم ، دیده بر مهر که دوزم
او نمی خواهد مرا، چشم وفا بیهوده دارم
دستم از دامن کشید او ، زاری حالم ندید او
دل چرا باید سپردن ، با چنین بی‌مهر یارم
لب چو از هم می‌گشایم ، داغ و حُرم ناله‌هایم
لاله را می‌سوزد از اندوه قلب داغدارم
می حریفم نیست دیگر، سَمّ عشقش کشتم آخر
«میثمم» نامید مادر، تا ببیند سر به دارم
؟
لینک دوستان
لوگوی دوستان
آوای آشنا
اشتراک